Kraków jest pięknym miastem i chętnie odwiedzanym przez turystów. Przy tak pięknej zabudowie i ciekawej historii dogłębne zwiedzenie tego miasta to prawdziwa podróż po odległych czasach. Będąc w Krakowie nie można przejść obojętnie obok Kościoła Mariackiego. Wiele z nas kojarzy go przede wszystkim z hejnałem, dwoma dostojnymi wieżami, ołtarzem Wita Stwosza. Jednak tak naprawdę budowla ta jako zabytek skrywa w sobie znacznie więcej.
Architektura zewnętrzna:
Obecny kształt kościoła Mariackiego nadano podczas przebudowy na układ bazylikowy w latach 1392-1397. Budowle wzniesiono w stylu gotyckim o czym świadczy strzelistość budowy, które wyrażało pragnienie wzniesienia się ku Bogu. W kształcie kościoła przeważają kierunki pionowe oraz ich powtarzalność. Dzięki wysokim ozdobnym witrażom, do wnętrza bazyliki wpada barwne światło, stwarzające wrażenie uduchowienia. Powtarzające się we wnętrzu wertykalne linie oraz intensywność malowideł na sklepieniu zwraca wzrok ku górze.
Wieże
Wieża wyższa, nazywana Hejnalicą ma 82 metry wysokości. Zbudowana jest na planie kwadratu, na dziewiątej kondygnacji przechodzi w ośmiobok. Zwieńczeniem wieży jest gotycki hełm (dach) wykonany przez Matiasa Hernigkana z 1478 roku. . Hełm składa się z ośmiobocznej, zaostrzonej iglicy, otoczonej wieńcem ośmiu niższych wieżyczek. W 1666 roku na iglicy została umieszczona złocona korona o średnicy 2,4 m i wysokości 1,3 m. Po lewej stronie od wejścia na wieżę znajduje się duża odlana z brązu tablica przedstawiająca króla Jana III Sobieskiego. Została wykonana na podstawie projektu rzeźbiarza Piusa Welońskiego w 1883 roku dla uczczenia odsieczy wiedeńskiej. Na wieży wyższej znajduje się dzwon zegarowy z 1530 roku (ton uderzeniowy d’, średnica 165 cm). W średniowieczu pełniła funkcje strażnicy miejskiej. Upamiętniając obronna funkcje wieży, z wysokości 54 metrów codziennie co godzinę grany jest Hejnał Mariacki na cztery strony świata.
Wieża niższa, pełni role dzwonnicy kościelnej, ma 69 metrów wysokości. Wzniesiona na planie kwadratu, z wyraźnym podziałem kondygnacji. Na piętrze dzwonnicy znajduje się renesansowa kaplica pod wezwaniem św. Pawła ufundowana przez rodzinę Kauffmannów. Na zewnątrz obok okna kaplicy znajduje się dzwonek „za konających” Kacpra Koerbera z Wrocławia w 1736 roku. Wieżę pokrywa późnorenesansowy hełm wykonany w 1592 roku. Składa się z eliptycznej kopuly, osadzonej na ośmiobocznym bębnie i zwieńczonym ażurowa latarnią. W narożnikach ustawione są cztery mniejsze kopułki na niskich, sześciobocznych podstawach. W wieży zawieszono pięc dzwonów: cztery liturgiczne stanowią jeden z największych i najstarszych zespołów dzwonów średniowiecznych w Polsce oraz piąty – cymbal Zegarowy niegdyś współdziałający ze znajdującym się na wyższej wieży zegarem.
Elewacja zewnętrzna
W murach świątyni znajdują się ostrołukowe okna, zdobione motywami roślinnymi, a klucze (szczytowe klińce łuków) rzeźbami figuralnymi o symbolicznej tematyce. Na zewnątrz gzyms budowli otacza 21 figur. Na ścianie kaplicy pw. Sw. Jana Nepomucena znajduje się zegar słoneczny wykonany w 1954 roku przez Tadeusza Przypkowskiego.
Kruchta
Od strony frontowej, do wnętrza świątyni, prowadzi barokowa kruchta zbudowana w latach 1750-1753 według projektu Franciszka Placidiego. Naśladuje kaplice Gronu Pańskiego w Jerozolimie. Drewniane drzwi zostały ozdobione rzeźbionymi głowami polskich świętych, proroków i apostołów. Wykonał je 1929 Karol Hukan.
Kuna
Przy wejściu do bazyliki od strony placu Mariackiego zachowały się kuny, czyli obręcze pokutników. Dawniej zakładano je na głowy, ręce lub szyję skazańców lub grzeszników, wystawiając ich na widok publiczny.
